آغوشي ميخواهم براي گريستن...

هواي حوصله ابري است!

چقدر دلم هوايت را مي کند حالا که دگر هوايم را نداري

اگر باغ نگاهم پر ز خار است،

گلم تاراج دست روزگار است به چشمانت قسم، با بودن تو،

زمستاني ترين روزم بهار است . . .

دیوانه نمی‌گوید دوستت دارم !

دیوانه می‌رود تمام ِ دوست داشتنش را

به هر جان کندنی .....

جمع می‌کند از هر دری ......

می‌زند زیر بغل ....

دلم يك دنيا تنهاي ميخواهد

با يه عالمه تو

و تمام گوشه كنارهاي اغوشت

خسته ام... از تـــــو نوشتن...!

کمی از خود می نویسم

این "منم" که،

آمدی بشنوی بمانی

آمدی شنیدی، رفتی!

حالا سال‌هاست دیگر

کسی از لب‌هام نشنیدَه‌ست: "دوستت دارم"

چندگاهی است که با تو اشنا شدم از ان لحظه بود که

عشقگمشده خود را یافتم و ان دم بود که باران عشق

برایم معنای دیگریپيدا كرد شايد تو همان عشق کودکی

باشی که در سبزینه خاطراتم نهفته بودي شايدهم ان

سیب سرخ اکنون رنگین کمان هفت برايم هفتاد رنگ دارد

شايد هم به همین سادگی از پس تاریکیها بيرون امدن و اين

ارامشي بود درمیان غوغا شاید تو یکی از خاطرات شیرین

نه ان ستاره  یلدا باشی یا ان ارزوهای گمشده تو ان عشق

ابدی هستی که در خانه امید دلم جا باز کردی

نفسهای تو

زندگی من است

وقتی خیال آسوده من

در سرانگشت نوازشهایم

گیسوان خاکستری ات رابوسه میزند

ساعتها با تو زندگی میکنم

روزها با لب تو لبخند میزنم

و در قلبم

تو را می پرستم

بوسه باران شبانه ها را به آسمان خانه مان

می چسبانیم

و در این لحظه های ناب

و در تمام لحظه های زندگی من

تا آخر عمرم

نفس های تو

زندگی من است

دوستت دارم

مهناز

 خــداونــد عشــق را بــرای ســتودن چشــمان زیــبایــت

آفــریــد

و گـل سـرخ را بـرای نـمـایـش سـرخی لـبـانــت

و تـاریـکی شـب را نـشـانی از سـیاهی چشـمانت

و زلالـی دریــا را بــه زلالــی دل تــو

و مــرا آفـریـد بـرای شـناسـاندن عشــق بــه مـن

و سکوت را آفـریـد بــرای آرامـی دل عاشـق من 

و ایـنک تــو را مـانند پـروردگـار می ســتایم

عشـق مـن عاشــقم بــاش

کمی مرا نگاه کن

و پس از آن ...هیچ نگران نباش

پشت این پنجره ...چشمانم در التماس شب گیراست

و آسمان نگاهت بسوی کاکتوسی سرکش

باز میماند از چرخش

پشت این پنجره یک بیقرار...میشمارد خاطراتت را

نگران من نباش...من به دلتنگی خیالم عادت

باز دلم تنگ است باز چشمانم باران می طلبد

آسمان دلم پر از ابر های سیاه دلتنگی شده

باز من تنهایم و در این سکوت حتی صدای ساز هم

آرامم نمی کند دل من باز کوچک شده برای آن که

نمیدانم کیست ولی غیبتش مرا می آزارد من خودم

را گم کرده ام کجا؟این را دیگر نمیدانم

قلبم فداي عزيزي كه

ڪه دنیای  از دلتنگي  را به امید یه لحظه دیدنش به جان

ميخرم